8 października 2020 r. zapadł przed Sądem Rejonowym w Radomiu, II Wydział Karny, wyrok uniewinniający klienta kancelarii od zarzucanego mu czynu z art. 209 k.k. Wyrok jest prawomocny.
Zgodnie z art. 209 par. 1 k.k. "Kto uchyla się od wykonania obowiązku alimentacyjnego określonego co do wysokości orzeczeniem sądowym, ugodą zawartą przed sądem albo innym organem albo inną umową, jeżeli łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych albo jeżeli opóźnienie zaległego świadczenia innego niż okresowe wynosi co najmniej 3 miesiące, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku".
W niniejszym postępowaniu adwokat Agnieszka Prętczyńska udowodniła, że nie została spełniona przesłanka konieczna dla ustalenia wyczerpania przez oskarżonego znamion czynu zabronionego tj. dowiedziono, iż oskarżony nie uchylał się od wykonywania obowiązków alimentacyjnych. Zważyć, bowiem należy, że w obszarze prawa penalnego nie jest dopuszczalne dokonywanie wykładni rozszerzającej określonych regulacji na niekorzyść sprawcy. Tego rodzaju zabieg interpretacyjny godziłby bowiem w wyrażoną w art. 42 ust. 1 Konstytucji i art. 1 § 1 k.k. zasadę określoności przestępstwa. Stąd też ustawowy zwrot "uchylanie się od obowiązku łożenia na utrzymanie" musi być rozumiany literalnie.
Jak słusznie zauważył SN w uchwale z dnia 9 czerwca 1976 r., VI KZP 13/75, OSNKW 1976, nr 7-8, poz. 86: „Uchylanie się od obowiązku łożenia na utrzymanie osoby uprawnionej do alimentacji zachodzi wtedy, gdy zobowiązany mając obiektywną możliwość wykonania tego obowiązku, nie dopełnia go ze złej woli” (por. również wyrok SN z dnia 5 stycznia 2001 r., V KKN 504/00, Prok. i Pr.-wkł. 2001, nr 6, poz. 3 oraz wyrok SA we Wrocławiu z dnia 16 marca 2016 r., II AKa 7/16, LEX nr 2025526).
Podobny pogląd wyraził SN w postanowieniu z dnia 17 kwietnia 1996 r., II KRN 204/96, Prok. i Pr.-wkł. 1996, nr 11, poz. 4: „W pojęciu „uchyla się” mieści się negatywny stosunek psychiczny osoby zobowiązanej do wykonania nałożonego na nią obowiązku, który sprawia, że mimo obiektywnej możliwości jego wykonania, sprawca tego obowiązku nie wypełnia, gdyż wypełnić nie chce lub też zlekceważył obowiązek nałożony wyrokiem. Ten negatywny stosunek winien być wykazany stosownymi dowodami”.
W doktrynie podkreślano, że nie może być mowy o uporczywości, a nawet bezprawności zachowania sprawcy, jeśli nie miał on obiektywnych możliwości wykonania obowiązku alimentacji wskutek m.in. długotrwałej choroby. Pojęcie uporczywości zawiera w sobie element świadomości sprawcy, że mając możliwości nie łoży na utrzymanie i nie reguluje swoich powinności w tym zakresie, zgodnie z prawem.
Klient kancelarii jest w pełni usatysfakcjonowany z rozstrzygnięcia.
Adwokat Agnieszka Prętczyńska
Adwokat ds. karnych tel. 531 200 352